[Grad]

NA WSTĘPIE SŁÓW KILKA TEORII
(zaczerpnięto w dobrej wierze z nieprzebranych otchłani internetu)


Chmurologia stosowana

Normalny człowiek widuje niebo każdego dnia, nie zwracając na nie specjalnej uwagi. Prawdziwy żeglarz powinien jednak bacznie przyglądać się wszystkim zjawiskom na nim występującym. Nauka płynąca z obserwacji chmur i zjawisk na niebie pozwoli przewidzieć nam jaka czeka nas pogoda. Czasem będąc na środku jeziora nie mamy dostępy do najnowszej progonozy pogody. Powinniśmy jednak wiedzieć, kiedy mamy się skryć w najbliższym porcie, a kiedy możemy spokojnie kontynuować żeglugę.

Przed każdym rejsem sprawdźmy prognozę pogody. Bardzo często o największych zmianach pogody możemy się dowiedzieć znacznie wcześniej.

Chmury

Chmury są to zawiesiny mikroskopijnych cząstek cieczy (głównie wody) lub ciał stałych (lodu) w atmosferze. Powstają w wyniku kondensacji pary wodnej, czyli przejściu znajdującej się w powietrzu pary wodnej ze stanu gazowego w ciekły lub resublimacji tj. przejściu pary wodnej w stan stały skupienia (lód). Inaczej mówiąc ciepłe powietrze unosi się do góry jednocześnie ulegając ochłodzeniu, aż do momentu osiągnięcia takiego stopnia nasycenia parą wodną (temperatura punktu rosy), w którym nadmiar pary przekształca się w krople wody. Co się dalej stanie zależy od wilgotności względnej czyli ilości wody zawartej w powietrzu w porównaniu do ilości wody jaką powietrze jest w stanie przy aktualnej temperaturze utrzymać. Powstający wówczas obłok w przypadku zmniejszania się wilgotności względnej wyparowuje, natomiast w sytuacji odwrotnej może dojść do wystąpienia opadów atmosferycznych.

RODZAJE CHMUR

Cirrus (Ci) - pierzasta

Chmura pierzasta w kształcie białych włókien, nitek, ławic lub wąskich pasm o jedwabistym wyglądzie, podstawa chmury 7-10 km długość od 10 do 1000 km. Powodują opady, które nie docierają na ziemię. Sygnalizują dużą zmianę pogody. Może towarzyszyć im silny porywisty wiatr. Istnieje słynne przysłowie: "Gdy Cirrus na niebie, pogoda się z... epsuje".

Cirrocumulus (Cc) - kłebiasto - pierzasta

Chmura kłębiasto - pierzasta, występuje w postaci cienkiej białej ławicy, płat lub warstw chmur bez cieni, złożona z małych członów połączonych ze sobą lub oddzielonych w kształcie ziaren, zmarszczek. Chmury cirrocumulus są zawsze na tyle przejrzyste, że umożliwiają określenie położenia Słońca i Księżyca. Zapowiadają nadejście frontu chłodnego.

Cirrostratus (Cs) - warstowo - pierzasta

Chmura warstwowo - pierzasta występująca jako przejrzysta biaława zasłona z chmur o włóknistym lub gładkim wyglądzie, pokrywająca niebo całkowicie lub częściowo. Zasłona chmur cirrostratus może być prążkowana lub przybierać wygląd mglisty. Brzeg chmur jest niekiedy ostro zarysowany, lecz częściej zakończony chmurami cirrus na kształt frędzli. Chmury Cirrostratus powstają wskutek powolnego wznoszenia się rozległych warstw powietrza do dostatecznie dużych wysokości. Chmury te powodują często zjawisko tzw. "halo".

Altocumulus (Ac) - średnia kłebiasta

Chmura średnia, kłębiasta, biała lub szara warstwa albo ławica chmur, na ogół wykazująca cienie, złożona z rozległych płatów, wydłużonych równoległych walców itp., które mogą być rozdzielone pasmami czystego nieba. Płaty chmur altocumulus są często obserwowane równocześnie na dwóch lub więcej poziomach. Sygnalizują nadejście frontu chłodnego.

Altostratus (As) - średnia warstwowa

Płat lub warstwa chmur szarawych bądź niebieskich, o wyglądzie prążkowanym, włóknistym lub jednolitym, pokrywająca niebo całkowicie lub częściowo i miejscami tak cienka, ze Słońce jest widoczne najwyżej jak przez matowe szkło. Przynoszą deszcz i śnieg.

Nimbostratus (Ns) - warstwowa deszczowa

Szara warstwa chmur, często ciemna, o wyglądzie rozmytym wskutek mniej lub bardziej ciągłego opadu deszczu lub śniegu w większości przypadków dochodzącego do ziemi. Chmura ta jest wszędzie tak gruba, że całkowicie przesłania Słońce. Poniżej tej warstwy często występują niskie postrzępione chmury, które mogą być z nią połączone lub od niej oddzielone. Jest klasyczną chmurą deszczową opady są z długotrwałe i obfite, zawsze ciągłe.

Stratocumulus (Sc) - kłębiasto - warstowa

Szara lub biała, bądź częściowo szara, częściowo biała ławica, płat lub warstwa chmur, posiadająca prawie zawsze ciemne części, złożona z zaokrąglonych brył, walców itp., połączonych ze sobą lub oddzielnych od siebie i nie posiadających wyglądu włóknistego. Większość regularnie ułożonych małych członów chmury ma pozorną szerokość większą od pięciu stopni. Przynosi przelotne opady, zwiastuje załamanie pogody. Są one przyczyną zjawiska "halo", często można przez nie widzieć słońce/księżyc.

Stratus (St) - niska warstwowa

Na ogół szara warstwa chmur o dość jednolitej podstawie, mogąca dać opad mżawki, słupków lodowych lub śniegu ziarnistego. Jeśli Słońce jest widoczne przez chmurę, to jego zarys jest wyraźny. Chmura Stratus nie powoduje występowania zjawisk halo. Chmura Stratus występuje niekiedy w postaci postrzępionych ławic. Przynosi opad deszczu zwykle zapowiada trzydniówkę. Może towarzyszyć jej mgła lub mżawka zanim zacznie się właściwy opad. Z reguły wiatry są umiarkowane.

Cumulus (Cu) - kłębiasta

Oddzielne, na ogół gęste chmury o ostrych zarysach, rozwijające się w kierunku pionowym w kształcie pagórków, kopuł lub wież, których górna część przypomina często kalafior. Oświetlone przez Słońce części tych chmur są przeważnie lśniąco białe. Podstawa ich jest stosunkowo ciemna i prawie pozioma. Zwiastun dobrej pogody i umiarkowanego, porywistego wiatru, łączący się w zbite "stadka" zwiastuje deszcz za kilka dni. Należy uważać na występujące w jej pobliżu szkwały. Przy silnym rozwoju pionowym mogą dać opad.
(DOPISEK Gradd: połączone małe, lub duże skupisko Cu z wieloma pionowymi-skierowanymi do góry, postrzępionymi, rosnącymi „wypustkami” różnej postaci i kształtu zwiastują szybkie utworzenie się Cb, a przynajmniej porywisty wiatr; zalecana duża ostrożność, zejście z wody, a przynajmniej brzegowanie)

Cumulonimbus (Cb) - kłębiasta deszczowa

Występuje jako potężna chmura o dużej rozciągłości pionowej w kształcie góry lub wielkich wież. Przynajmniej część jej wierzchołka jest zazwyczaj gładka, włóknista lub prążkowana i prawie spłaszczona. Część ta rozpościera się w kształcie kowadła lub rozległego pióropusza. Poniżej podstawy, często ciemnej, niejednokrotnie występują niskie, postrzępione chmury połączone z podstawą lub oddzielone od niej. Mogą występować jako odosobnione lub w postaci długiego szeregu połączonych chmur. Przynosi bardzo gwałtowne i silne porywy wiatru, zwiastuje sztorm.


JAK TO BYŁO; lekcja poglądowa
(fotki klikamy, by powiększyć)

Wymyśliliśmy sobie z szanowną Małżonką łykendowy spływ na trasie Sieradz (Krowimost)-Jeziorsko (Kościanki). Termin zeszłołykendowy (7-8. 07. 2012) odpadł, ponieważ aura potocznie nazywana „lampą” zwiastowała co najmniej szybką i bolesną śmierć w wyniku denaturyzacji białek, a w najgorszym wypadku wycieńczenie organów skutkujące niekoniecznie miłym wspominaniem wypadu „za miasto na wodę”. Obserwacje pogodowe czynione przez wszystkie dni robocze poprzedzające łykend spływu (14-15. 07. 2012) pozwoliły wyciągnąć wnioski, że „będzie się działo w kratkę”. Niemniej jednak – 50-o procentowe obłożenie deszczem, tudzież umówiony odbiór nas i jednostki pływającej wraz z osprzętem pomocniczo-beczkowym z miejsca i w czasie jakimkolwiek pozwoliło założyć, że:
1. Lampa nie grozi
2. Skończymy gdy będzemy chcieli (lub cokolwiek innego będzie chciało)
3. Damy radę

W piątek trzynastego (13. 07. 2012) ogląd prognóz na łykend dla rejonu miasta Warty (icm.edu.pl) wskazał, iż:
1S. W sobotę 14-go w godzinach popołudniowych nastąpi kilkugodzinny dół ciśnieniowy z histerezą około 20 hPa (szybki spadek, i szybki wzrost do poprzedniej wartości około 1018 hPa)
2S. Wiatr południowy przez cały dzień, przechodzący do SSW w godzinach późnopopołudniowo-wczesnowieczornych, z siłą 2,5-3B
3S. Zachmurzenie 50% z pokrywa niską, przechodzące w 100% po południu, by na noc spaść do około 20%, i chmur o pokrywie ulokowanej nieco wyżej, niż wciągu dnia. Przelotne opady konwekcyjne
1N. W niedzielę ciśnienie stabilne, z lekkim spadkiem do wartości około 1008 hPa (czyli nieco poniżej „normalnego 1013 hPa)
2N. Wiatr wschodni, z siłą około 2B
3N. Chmury niskie, pokrywa 20-70-20% w ciągu dnia, brak opadów lub chwilowe konwekcyjne

Więc – startujemy. Wywieźliśmy się pod Krowimost w Sieradzu. Niebo czyste jak łza, słoneczko daje, wiaterek lekki, rześki i przyjemny (nie więcej niż 1-1,5B). Jedynie nisko wiszący nad choryzontem, szybko formujący się Stratocumullus na północno-północnym-zachodzie (NNE) zapowiada niemiłe załamanie pogody, czyli coś na kształt zgodnego z tym, co zapowiadało icm.edu.pl.
Jest godzina 1018


W okolicach Biskupic, około godz. 1200 zachmurzenie sięgało 50%, nad nami połacie Stratocumullusów poprzeplatane z gęstymi, i piękne, uformowanymi na południowo-południowym-wschodzie (SSW) Nimbostratusami, szybko sunące w wyniku wzrostu prędkości wiatru (2-2,5B), tudzież jego kierunki (mniej-więcej południowy). Decyzja: idziemy dalej. Skoro wieje, to przewieje.
I faktycznie, wiało, kropiło, przewiewało, słoneczko, kropiło, lampa, kropiło. Czyli w fajną kratkę tak, jak sobie to zaplanowaliśmy (to się nazywa programowanie pogody).
Godzina 1450
Na wysokości Warty, przed mostem drogowym na drodze nr 710 (Warta-Rossoszyca), kierunek północ (N)


A owszem popadywało to tu, to tam, nawet przez moment myśleliśmy, że widzimy trąbeczkę powietrzną, ale po chwili okazało się, że porywy wiatru, tudzież takie ułożenie się opadu (a raczej spadu – gęsto i krótko) okłamało około, i zamiast obserwowanej „trąbeczki”, obserwowaliśmy przez chwilę „pompeczkę”
To samo mejsce j/w
Godzina 1451
Kierunek – zachód (E)


Za mostem wpływamy na rozlewisko zbiornika wodnego Jeziorsko, a oznacza to, że znajdujemy się w Rezerwacie Jeziorsko. Cudne miejsce; oprócz urokliwych okoliczności przyrody pod postacią prawnie chronionego rejonu rozlewiska płytkiej wody z wszelakiej maści okazów flory, a miejscami nawet płynąc w oparach mięty, oczy cieszymy obserwowaniem ptactwa pod postacią nie tylko bociana czarnego, gęsi różnorakiej, mew, w tym małą i srebrzystą, kaczek, perkozów, ale i także czaplę białą, występującą w Rezerwacie w dużych stadach, a i dumnie wiszące „w powietrzu”, i skrzeczące w sobie tylko znanym kodzie rybitwy białowąse.
Kopyście obie leniwie pracują meandrując kanu w zawiłościach rozlewiska, a oczka nam chodzą na lewo nie tylko z powodu w/w przyjemności, ale także (a może powinno być napisane: przede wszystkim) – z powodu dziwnych oznak pogodowych. Nie to żeby zacichło zupełnie (czyli tzw. cisza przed wiadomo czym), niemniej jednak chwilowa (dosłownie) poprawa pogody nie powinna zwieść, i przed tym przestrzegam. Nawet na południu niebo zrobiło się piękne, więc nie miało skąd „przywiać” (i to także niech będzie przestrogą – brzydal wykondensuje w pół godziny!)
U wrót Rezerwatu.
Godzina 1519


W związku z wiedzą, którą posiedliśmy, tzn. prognozy pogody, oraz obserwacje zjawisk pogodowych na ziemi i w niebie podejmujemy decyzję, iż jak tylko wyjdziemy z rozlewiska, natychmiast szybki ogląd brzegów po lewej, tudzież prawej burcie, i lądujemy na brzegu przeczekać nieznane, a może nawet w razie konieczności wyewakuować kanu nieco w głąb (lądu), i się rozbić (namiotem). Należy pamiętać, iż wg tzw. Dyrektywy Ptasiej ochronie podlega nie tylko to, co zalane wodą i na wodzie, ale także teren do chronionego zbiornika przyległy.
Wpływamy na „dużą wodę”
Godzina 1602


No i tak jakby nie zdążyliśmy. Pomimo, że decyzja j.w. była nader słuszna, i adekwatna do zmieniających się warunków - Wiatr wzmógł się. Samowolnie i beszczelnie nawet rzekłbym. Sprawa przewidywania to jedno, a możliwości techniczne jednostki pływającej to drugie. Kanu to nie materac, się wie. Ale by dojść gdziekolwiek czas i tak jest konieczny. Wiatr wzmagał się szybko, koło 1630 miał już na moje oko dobrą trójczynę podchodzącą pod naciąganą czwóreczkę „B”. Podejmujemy kolejną decyzję. A nawet dwie. Przepraszam, trzy.
Decyzja Nr 1: Osprzęcić tors w sprzęt wspomagająco-ratunkowy, tudzież jeszcze raz skontrolować sprzęt, czy jest odpowiednio przymocowany
Decyzja Nr 2: Trzymać kurs ku prawemu brzegowi, w miarę możliwości poruszać się skokami pomiędzy kolejnymi rzutami formującej się fali, na czas ataku fali utrzymując BEZWZGLĘDNIE kurs prostopadły, rufą do fali
Decyzja Nr 3: Spiąć tyłki, i nie panikować
Godzina 1629


Należy zwrócić uwagę porównując poprzednie dwie fotki, że pomiędzy pierwszą, z tak naprawdę lajtowymi, zaśmiecającymi niebo Stratocumullusami, a kolejną, na której prym na niebie wiedzie Nimbostratus minęło zaledwie 27 minut!!!
Wiatr przeszedł na regularne, leczące z wszelakiego lekceważenia wody 4B, ze szkwalikami 5, może nawet pod 6B. Dopóki woda nie zdążyła się rozbujać, falka miała co najwyżej 30 cm. Natomiast koło godziny 1640 co kilka krótkich następowało uderzenie 3, 4 sztuk (co by nie przesadzić) o wysokości 80 cm. A może nawet w okolicy metra. Załogant (w osobie mojej Żony) na dziobie zameldował (już po akcji), że kanu podczas tych rzutów miało się wrażenie, że wetnie się pod falę. Żoneczka natomiast trzymała się dzielnie cały czas, pracowaliśmy równo (a cała praca była poświęcona w utrzymanie kursu). W tym też czasie podjęliśmy kolejne dwie decyzje:
Decyzja Nr 4 (zmieniająca poprzednią Decyzję Nr 2): utrzymujać BEZWZGLĘDNIE kurs prostopadły, rufą do fali, nie walczyć z wodą, poddać się, i miziać pagajami z największa czułością
Decyzja Nr 5: zaśpiewać (padło akurat na „Magdę” Koryckiego – tak jakby przez przypadek się wybrało, hehe: „Trójka wiała, jacht przy kei stał,
Ale lało - mówię wam!
Spać w ogóle się nie chciało,
A Mietek opowiadał nam….”
Godzina 1641


Na zdjęciu powyżej niebo już zasnute Nimbostratusem całe, ze wschodu z czymś formującym się na kształt Cummulonimbusa. Policzcie – z sielanki i pierdów w przeciągu 39 minut taka jazda! Możliwe, że moje może skromne, aczkolwiek ładno-kilkusezonowe doświadczenie opatentowanego żeglarza jachtowego (czyt. szuwarowego), i trochu doświadczeń z takimi warunkami pogodowymi na wodzie (co prawda skorupa to nie kanu, refujesz grot, czy idziesz na foku sztormowym, zawsze możesz dryfkotwę wyrzucić, a bezwzględnie jesteś po prostu w większej skorupie BEZPIECZNIEJSZY) – pozwoliły warunki na wodzie spędzone w kanu opanować, i zakończyć rejs remisem (jedno wyjście na wodę = jedno wejście do portu). Nie bez znaczenia jest także fakt, że Małżonka moja stanęła nawet powyżej wysokości zadania, nie dając się ponieść ni ksztynie paniki, i dając z siebie wszystko, by utrzymać kurs (wg Decyzji Nr 5).
Z planowanego lądowania „gdzieś na lewym, lub gdzieś na prawym brzegu” – dobiliśmy do brzegu na wysokości Brodni, pod skarpami.
I tutaj kolejna ważna sprawa – pomimo tego, że był to nasz dopiero DRUGI spływ w życiu (w ogóle, i drugi w kanu) – opłaciło się ostro potrenować i nauczyć się dobijania do brzegu „pod prąd”. Manewr ten wykonaliśmy sprawnie, w kilkusekundowej przerwie pomiędzy rzutami dużej fali (a odnoszę wrażenie, że fala przyboju była jeszcze wyższa, niż na wodzie). Na stałym lądzie stanęliśmy około 1715.
Pochwalę się natomiast, że podczas całej akcji do kanu nabraliśmy jeziora nie więcej niż pół litra, natomiast zaraz po dobiciu do brzegu, gdy kanu straciło obciążenie, balastowanie ciałami, i sterowność – nabrało w siebie a z 1/3 lekko licząc .
Nie odpuściliśmy natomiast wycieczki do wiejskiego sklepiku w celu nabycia drogą kupna płynów (przemilczę markę, by nie popełnić kryptoreklamy na rzecz jednego z ogólnopolskich browarów).
Na zdjęciu poniżej widać wyraźnie, z czym mieliśmy do czynienia: spadek ciśnienia, szybko posuwający się front niżowy, nagła kondensacja, i Cummulonimbus wyprodukowany. Dobrze, że esencja frontu „przeszła bokiem”; nasze kanu było obciążone naprawdę minimum minimorum, my razem ważymy około 110 kg, a i tak woda do przelania się brzez śródokręcie (śródburcie?) miała nie więcej, niż 5 cm.
Godzina 1807


Natomiast…
Zgodnie z tym, co zaprogramowało icm.edu.pl – wieczór jak marzenie….
Godzina 1849


I to wszystko pomiędzy 1630, a prawie 1900…

A! miałem odpowiedzieć (obiecałem w Powitaniu), skąd i dlaczego moja tu, na forum.kanu.pl obecność.
Po pierwsze primo:
jak wyżej. Nie mam najmniejszego zamiaru straszyć, czy odwodzić kogokolwiek od przyjemności spędzania czasu na łonie natury, a spędzanie tej przyjemności w tak fantastycznym urządzeniu pływającym, jakim jest niewątpliwie kanu jest radością wysublimowaną, i skondensowaną ponad wchech miar. Chcę natomiast, by nasze doświadczenia pozwoliły innym przypomnieć sobie, że woda to żywioł, do którego należy mieć ogromny szacunek (a i rozsądek się przyda ).
Po drugie primo:
W dniu następnym (15. 07. 2012) po przemieszczeniu się do Pęczniewa spotkaliśmy z Małżonką moją kolegę Drawa z synem.
Ale to już jest temat na inny post, a na pewno do umieszczenia w dziale „technika”, tudzież „patenty”. Dość powiedzieć, że zapytawszy kolegę Drawa o fantastyczny, czerwony budzik – dowiedziałem się, że jest to „zegar pokładowy”.
Ach, przygodo!.... Wszyszcy my bez Ciebie byśmy byli niespełnieni…

Pozdrawiam
Radek

[drawa]

[ Dodano: 2012-07-18, 07:33 ]
http://img31.otofotki.pl/obrazki/lc638_radek-1.jpg

[Monday]

Temat dość ciekawy.
Zapewne każdy z praktykujących tu "kanadyjczyków" na coś podobnego się natknął.

Ja miałam takie zdarzenie na jeziorze Okrągłym (Rospuda). Jeziorko malusieńkie, drugi koniec widać, a wpływając na nie tak się rozchulało, że trzcinami się ratowaliśmy. Naprawdę trudno było utrzymać się prostopadle do fali i żeby ją zredukować płynęliśmy trzcinami lewym brzegiem, bo w przewodniku było zaznaczone właśnie tam miejsce biwakowe. Niestety miejsa tego tam nie było!!!! Same trzciny bez możliwości wyjśca na brzeg i schronienia się. (A wpływając na jezioro na prawym brzegu ładne trawiaste pastwiska, ale kierowałam się zgubnym przewodnikiem).


To chyba jedyna taka nieoczekiwana sytuacja. Resztę dało się przewidzieć. Na Okrągłym byłam już nawet psychicznie przygotowana na wywrotkę. Na szczęście wtedy byliśmy bezdzietni i nawet nie chcę myśleć, że w podobnej sytuacji znalazłabym się z niemowlakiem.

A to jak woda potrafi się rozbujać, to uczestniczy zlotu na Bugu w 2011 mogą potwierdzić. Płynąc zaliczyliśmy 3 burze, w rzece dość szerokiej, ale zarazem i płytkiej. I różnież trzeba było się namachać. Jednak wtedy nie było żadnego zagrożenia. Może się tego nie czuło, bo byli inni, którzy pewnie by pomogli.
I w tym miejscu twierdzę, że spływy chociaż w dwie załogi są dużo bezpieczniejsze.

[ra_dek]

Piszę dopiero teraz bo chciałem przebrnąć przez cały "referat"
Bardzo fajny i przydatny tekst, nie miałem pojęcia że to taki "głęboki" temat.
Człowiek uczy się całe życie...

Powoli zaczynam szukać nazwy dla łajy, jeszcze jej nie ma ale... "Nimbostratus"

[Żółtodziób]

[Grad]

[Myszoor]

Tak sobie czytam i dochodzę do jednego wniosku: wypływając na większy akwen trzeba być przygotowanym na najgorsze warunki. I jeszcze przypomina mi się tu ten Mazurski szkwał sprzed kilku lat :|

[Malutki]

Cytat:

I jeszcze przypomina mi się tu ten Mazurski szkwał sprzed kilku lat

Ten szkwał informował o sobie z godzinnym wyprzedzeniem. Szkoda że tak wielu nie potrafiło tego odczytać.
Dlatego uważam że że każdy spędzający czas na wodzie powinien umieć rozpoznać cumulonimbusa, i wiedzieć że potrafi pod nim dmuchnąć.
To naprawdę prostsze i skuteczniejsze od systemów ostrzegawczych i pewniejsze od prognoz pogody.

Malutki
www.hobbo.net

[Żółtodziób]

Ów szkwal miał niewątpliwie ogromną siłę. Jenak nie był zaskoczeniem. Tego dnia burza wisiała w powietrzu od samego rana. Było bardzo duszno. Kto rozsądny nie wypływal tego dnia na otwarta wode. jednak z powodu sily wiatru nawet te zacumowane lódki sie przewracały. Ale o to trudno miec pretensje do ich załóg. Natomiast bardzo nierozsądne było przebywanie na otwartej wodzie. A to tam mialy miesce utonięcia.
Nas burza zastala wprawdzie na wodzie, ale na Krutyni za Uktą . Przeczekaliśmy ja w szuwarach. w osłoniętej od wiatru zatoczce. Bylo tam tak spokojnie że nie czuło sie tej wichury jaka sie nad nami przewalała, a jedynie deszcz lał sie strumieniem. Jednak w pobliżu slychać bylo chrzęst łamanych drzew w lesie. Z tego też względu uważam że miejse które wybraliśmy było najlepsze z możliwych, bo poza zasięgiem ewentualnych wykrotów.
I nawet nie mieliśmy do końca świadomości jakie byly skutki tej burzy. Dopiero jak dopłyneliśmy do Nowego Mostu na biwak zobaczyliśmy co sie stalo. Połamane drzewa, mnustwo galezi spadłych z drzew. Trawa położona cala w jednym kierunku, jak by ja ktoś zagrabil.
Zwykle namiot rozbijamy na uboczu, jednak tej nocy rozbiliśmy go na środku pola, gdyz burza byla jeszcze w nocy,a ryzyko powalenia kolejnych drzew albo odpadnięcia nadlamanych gałęzi bardzo duże.

Jednak pradziwa Sodomę ujżeliśmy dopiero po 2 dniach na Bełdanach i Mikołajskim.

[Grad]

Powitać!

Kolego Myszoor:

[Malutki]

Cytat:

Malutki, budującego się Cb. Jak Cb wisi, zazwyczaj jest już za późno na ucieczkę

Czegoś nie rozumiem. Przecież cumulonimbus nie jest stacjonarny, przemieszcza się, nawet gdy nie ma wiatru barycznego. A że ma z 6 km wysokości to widać go z bardzo daleka.
We wspomnianym szkwale szczyt chmury był widoczny na godzinę, a wał burzowy na 30 minut przed uderzeniem wiatru. Na naszym śródlądziu to naprawdę dość czasu by się schować.

Malutki
www.hobbo.net

[Zirkau]

Szkwał nie był zaskoczeniem, jego siła natomiast napewno.

Taki biały szkwał przezyłem na Morzu Śląskim, czyli jeziorze Sławskim. A że płynęliśmy dużą, ciązką dwumaszatową jednostką, to muszę przyznać iż na samych wantach dalo sie żeglować . Za to wiele załóg, szczególnie na lżejszych jednostkach - grzybki, połamane maszty itp, po nawet podarte ożaglowanie i zerwane wanty - jak co niektórzy zignorowali znaki pogodowe.

[ewa]

świetnie piszesz Grad, dzięki

[Grad]

[Malutki]

Grad, myślę że w pełni się zgadzamy. Najważniejsze by pływający wiedzieli co widzą i wiedzieli jak na to zareagować. Na kanadyjce ta reakcja jest mało skomplikowana.
W najprostszej, ale wystarczającej wersji wygląda to tak (przy całej świadomości wielkiego uproszczenia);
"Jak zobaczysz wielką chmurę przypominającą okropny zmutowany kalafior, jasną u góry, ciemną na dole to wiej do najbliższego brzegu, w trzciny czy inne bezpieczne miejsce."
I jeszcze zadanie domowe; w przeglądarce grafiki wpisz: cumulonimbus, storm cell, supercell, i postaraj się znaleźć i zapamiętać cechy charakterystyczne tych chmur.

Malutki
www.hobbo.net